Altıpatlar

laf aramızda

dedim...

aslında...

ben yokum.

en iğreti kahkahasını atıp

namluyu, dayadığı şakağıma biraz daha bastırdıktan sonra

tekrar etmemi istedi

yokum...

dedim

tetiği çekti...

başını önüne düşürüp sinsi bir gülümsemeyle uzattı silahı

savdığı sırası verimsiz geçmişti.

namluyu alnının tam ortasına nişanlayıp bastım tetiğe

gözümü kırpmadan…

yavaş ol

dedi…

olabildiğince sakin…

daha kaç kez oynayabilirsin bu oyunu…

zevkini çıkart…

kaç kez gelirsin hayata…

…

daha kaç kez ölürsün…

namluyu kendi ağzına sokarak tetiğe bastığında…

bir galibin ezen bakışlarını fırlattı silah ile birlikte üzerime

titreyişlerimi hiçe sayarak

sıra senin…

 dedi

göğüs kafesimin arasına sıkışmış bir namlu ile

parmağım anlaşmışçasına sona gitmiyorlardı…

ilmik geçirmedin mi hiç boynuna!

diye bağırarak boynumu kavradı

nefesim kesilirken düştü tetik

bak

dedi, bak…

kaç ilmik geçirdim sence

ve kaç kez ölemedim…

boynuna dayarken silahı

artık bu kez olsun bakışı inmişti gözlerine

bütün öfkesiyle asıldı…

sıra bana geldiğinde

bunun altıncı olduğunun ikimizde farkındaydık…

bana inanmadın…

dedim

bir oyunbozanlık yapıp silahı ona doğrulttuğumda

sana söylemiştim…

aslında ben…

yokum…

bu silah…

yok…