Sahibini Arayan Çukur...

Elimdeki kalem ile yazamadığım satırlara küfrediyorum ağız dolusu,
Yürek akıntılarımın kağıda dökülemeyişine.
Bir arpa boyu yol alamamanın öfkesiyle kırıp kalemi,
Kaldığı yerden devam edişini izlemeye koyuluyorum Ruhi’yi
Yüzünden bir damla ter akmayışını, ağır ağır kürek savuruşunu
O kötücül gülüşünü…
Ben bir şarkının kederinde içmeyi bile beceremezken,
Kana kana şarap içişini…
Tutunamadığım dalları gelip alıyor yanıbaşımdan
Sonra kederime dayanamayıp çöküyor karşıma
Bakamıyorum gözlerine
Şişeyi uzattığını görüyorum sadece al ve iç dercesine
Kafamı iki yana sallayıp geri çeviriyorum teklifini
Kulağıma eğilip fısıldıyor
“En azından iyisin sen” diyor “üzülme”…
Ben diyorum … ben… değilim aslında…
Kalktığını, küreğine doğru gidişini görüp söyleyemediklerime küfrediyorum
Avazım çıktığı kadar ağlamak istiyorum
Ağlayamayışıma küfrediyorum
Zil zurna sarhoş olana dek içemeyişime…
Aldığı dallarımı serişini görüyorum,
Ardından bana seslenişini…
“Gel hazır” deyişini…